terug naar zoekresultaten voor 'ik'
Aleida Schot
Aleida Schot (1900-1969) was een Nederlandse slaviste en vertaalster. Dat zij Russisch ging studeren berustte op toeval. Zij had haar studie Engels bijna afgerond toen ze een keer de verkeerde collegezaal in liep en onder het gehoor kwam van Bruno Becker, hoogleraar Russische cultuurgeschiedenis. Het begin van een levenslange samenwerking en vriendschap (op hun oude dag trouwden ze zelfs nog) en het begin van haar studie Russisch. Ze streefde niet naar nog een doctoraal. Het ging haar erom de taal te beheersen. In 1937 maakte zij haar eerste vertaling bij honderdste sterfdag van Poesjkin. Het was een vertaling in dichtvorm, die door kenners werd bewonderd.
Haar vertalingen waren literair. Vóór haar tijd werden Russische schrijvers in het Nederlands vertaald vanuit het Duits of Engels, wat vaak tot kromme taal leidde. Vertalen werd door haar een literaire kunst. Toen in 1955 voor het eerst de Martinus Nijhoffprijs werd uitgereikt voor vertalers was die voor Aleida Schot. Die jury oordeelde dat men bij het lezen vergat met een vertaling te maken te hebben. Zij vertaalde Poesjkin, Tsjechov, Tolstoj, Dostojevski, Gogol en Toergenjev. In totaal zo’n zestig werken. In haar testament stelde zij de tweejaarlijkse Aleida Schot-prijs in voor vertalingen uit de Slavische literatuur.
Wie schreef de opera Le nozze di Figaro?
pidgin
\'Werktaal\' tussen mensen die geen gemeenschappelijke taal hebben, maar toch moeten samenwerken of handeldrijven. Basis is een samenraapsel van uitdrukkingen, constructies en woorden uit de moedertalen van de deelnemers. Pidgins hebben een beperkt vocabulaire, een beperkte grammatica, en dus beperkte mogelijkheden. Ze kunnen zeer lang bestaan als \'markttaal\', die door niemand thuis gebezigd wordt, zoals het Sabir, dat vanaf de Middeleeuwen tot in de twintigste eeuw langs de kusten van de Middellandse Zee in gebruik was. Wordt een pidgin eenmaal de moedertaal van een nieuwe generatie, dan spreken we van een creooltaal.
Zie ook creolistiek.
