Frederik I Barbarossa

Frederik I Barbarossa (1122-1190) had zijn bijnaam te danken aan zijn rode baard. In 1147 was hij zijn vader opgevolgd als hertog van Zwaben. Vijf jaar later werd Frederik Barbarossa gekozen tot Rooms koning, koning van het Heilige Roomse Rijk. Paus Adrianus IV zalfde hem in 1155 tot keizer van het Roomse Rijk. Vanaf het begin was de politiek van Frederik I Barbarossa gericht op het uitbreiden van zijn machtsgebied en het bevestigen en bestendigen van het keizerlijk gezag in Europa. Het bracht hem in conflict met onder meer opeenvolgende pausen, hertogen en graven in Duitsland en Italiaanse steden. Frederik Barbarossa wilde laten zien dat het keizerschap over het Heilige Roomse Rijk een logisch vervolg was op het Romeinse keizerschap. Daarnaast slaagde hij er in om het keizerschap erfelijk te maken, door al in 1167 zijn zoon Hendrik tot Rooms koning te laten kiezen. In 1190 stierf Frederik Barbarossa onverwacht door verdrinking tijdens de Derde Kruistocht op weg naar het Heilige Land.