terug naar zoekresultaten voor 'ik'
Krisztina de Châtel
Krisztina de Châtel (1945) is een choreografe van Hongaarse afkomst. Sinds de jaren '70 toonaangevend vertegenwoordigster in Nederland van de repetitieve (of minimale) postmoderne dans. Haar werk is een markante, gesloten en streng overkomende synthese van dans (vooral gebaseerd op looppassen) en beeldende kunst. Het toneelontwerp (van beeldende kunstenaars of een natuurlijke of stedelijke omgeving) is altijd van essentieel belang; van een installatie met neonbuizen tot een hoop aarde of een strand met paarden. Het altijd terugkerende thema betreft het streven naar vrijheid, als het willen loskomen uit een dwangbuis (van verplichtingen of conventies) van vaak als robots of als militairen gedrilde, marcherende dansers.
Dansgroep Krisztina de Châtel heeft in december 2008 na meer dan dertig jaar haar succesvolle bestaan afgesloten met een laatste feestelijke voorstelling in Stadsschouwburg Amsterdam. Op 1 januari 2009 is Châtel samen met Itzik Galili het nieuwe stadsgezelschap voor moderne dans gestart. Na 3 jaar stopte de subsidie voor de Dansgroep Amsterdam. Sinds die tijd gaat ze onder de naam De Châtel sur place verder met het maken van dansvoorstellingen op locatie.
Wie schreef de opera Le nozze di Figaro?
pidgin
\'Werktaal\' tussen mensen die geen gemeenschappelijke taal hebben, maar toch moeten samenwerken of handeldrijven. Basis is een samenraapsel van uitdrukkingen, constructies en woorden uit de moedertalen van de deelnemers. Pidgins hebben een beperkt vocabulaire, een beperkte grammatica, en dus beperkte mogelijkheden. Ze kunnen zeer lang bestaan als \'markttaal\', die door niemand thuis gebezigd wordt, zoals het Sabir, dat vanaf de Middeleeuwen tot in de twintigste eeuw langs de kusten van de Middellandse Zee in gebruik was. Wordt een pidgin eenmaal de moedertaal van een nieuwe generatie, dan spreken we van een creooltaal.
Zie ook creolistiek.
