terug naar zoekresultaten voor 'ik'
Jeroen Olyslaegers
Jeroen Olyslaegers (1967) is een Vlaamse schrijver van romans en toneelstukken. Daarnaast schrijft hij artikelen en columns voor diverse Vlaamse tijdschriften. Olyslaegers debuteerde in 1984 met de roman Navel, gevolgd door een tweede (Open gelijk een mond) en een verhalenbundel. Van 1999 tot 2009 concentreerde hij zich op theater. Schreef eigen stukken, waaronder Woeste Hoogten, Rusteloze Zielen, gebaseerd op het boek van Emily Brönte en bewerkte bestaande toneel teksten.
Vanaf 2009 schreef Olyslaegers een serie van drie ‘volksromans’ over maatschappijkritische onderwerpen, zoals hebzucht, teloorgang van de democratie en collaboratie. De titels beginnen steeds met een W: Wij (2009), Winst (2012) en Wil (2018), dat in 2023 werd verfilmd. Ook zijn boek uit 2020 over Antwerpen in de 16de eeuw heeft een ‘W-titel’: Wildevrouw.
Olyslaegers won in 2017 naast een groot aantal Vlaamse prijzen ook de F. Bordewijk Prijs en was in dat jaar genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.
Wie schreef de opera Le nozze di Figaro?
pidgin
\'Werktaal\' tussen mensen die geen gemeenschappelijke taal hebben, maar toch moeten samenwerken of handeldrijven. Basis is een samenraapsel van uitdrukkingen, constructies en woorden uit de moedertalen van de deelnemers. Pidgins hebben een beperkt vocabulaire, een beperkte grammatica, en dus beperkte mogelijkheden. Ze kunnen zeer lang bestaan als \'markttaal\', die door niemand thuis gebezigd wordt, zoals het Sabir, dat vanaf de Middeleeuwen tot in de twintigste eeuw langs de kusten van de Middellandse Zee in gebruik was. Wordt een pidgin eenmaal de moedertaal van een nieuwe generatie, dan spreken we van een creooltaal.
Zie ook creolistiek.
