Frankische Rijk

Frankische Rijk: In de derde eeuw vestigden de Franken, een van oorsprong Germaanse stam, zich in het gebied ten zuiden van de Rijn. De grote uitbreiding kwam pas tijdens de regeerperiode van de Merovingische koning Clovis. Hij verenigde de Frankische stammen en heerste over het grootste deel van het gebied dat de Romeinen Gallië noemden. Na zijn dood erfden zijn vier zonen ieder een deel van het Frankische Rijk, dat daardoor in vier delen uiteenviel. Sommige Merovingische vorsten slaagden erin om het gezag uit te oefenen over het gehele Frankische Rijk en het uit te breiden. Zo werd onder Dagobert (603-639) het Frankische Rijk uitgebreid. In 751 werd de laatste Merovingische koning afgezet en kreeg het hoofd van de paleishuishouding (hofmeier) Pepijn III de kroon van het Frankische Rijk. Hij werd de eerste Karolingische vorst. Onder zijn zoon Karel de Grote kwam het Frankische Rijk tot grote bloei. Het Frankische Rijk strekte zich op zijn hoogtepunt uit van Noord- Duitsland tot de Pyreneeën en midden-Italië en van West-Frankrijk (uitgezonderd Bretagne) tot het huidige Karinthië in Oostenrijk. Na de dood van zijn zoon Lodewijk de Vrome, werd in 843 bij het Verdrag van Verdun het Frankische Rijk verdeeld over zijn drie nog in leven zijnde zonen. Door verdere erfdeling raakte het Frankische Rijk versnipperd en viel het uiteindelijk uiteen in verschillende koninkrijken.