terug naar zoekresultaten voor 'ik'
Abel Gance
Abel Gance (1889-1981) was een Franse filmregisseur. Hij studeerde Rechten, maar op zijn negentiende lonkte het toneel en kreeg hij inderdaad een rol in een theater in Brussel. Een jaar later speelde hij zijn eerste filmrolletje in Molière. Maar zijn acteurscarrière was geen succes. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Gance bij de Film d'Arte aangesteld als regisseur en maakte succesvolle films. Tot ergernis van de producenten experimenteerde hij met nieuwe technieken, zoals close ups. Aan het eind van de oorlog ging hij hoewel in eerdere gevechten gewond door mosterdgas, terug het leger in om ter plekke te kunnen filmen en de ellende van de oorlog te laten zien. Het resulteerde in een drie uur durende film J'Accuse (1919), een combinatie van documentaire en fictie, die over heel Europa een kassucces werd.
Gance bleef experimenteren, zoals scenes opnemen in kleur lange tijd voordat Hollywood daaraan toe was. Voor zijn beroemdste film Napoleon vu par Abel Chance (1927) gebruikte hij drie camera's, drie projectoren en een gebogen scherm om voor de toeschouwers de illusie van panoramische diepte te creëren.
Wie schreef de opera Le nozze di Figaro?
pidgin
\'Werktaal\' tussen mensen die geen gemeenschappelijke taal hebben, maar toch moeten samenwerken of handeldrijven. Basis is een samenraapsel van uitdrukkingen, constructies en woorden uit de moedertalen van de deelnemers. Pidgins hebben een beperkt vocabulaire, een beperkte grammatica, en dus beperkte mogelijkheden. Ze kunnen zeer lang bestaan als \'markttaal\', die door niemand thuis gebezigd wordt, zoals het Sabir, dat vanaf de Middeleeuwen tot in de twintigste eeuw langs de kusten van de Middellandse Zee in gebruik was. Wordt een pidgin eenmaal de moedertaal van een nieuwe generatie, dan spreken we van een creooltaal.
Zie ook creolistiek.
