Willem van Oranje

Willem van Oranje (1533-1584), bijgenaamd 'de Zwijger', werd geboren op het slot Dillenburg (Duitsland) als zoon van Willem van Nassau en Juliana van Stolberg. in 1544 erfde hij het prinsdom Orange en talrijke bezittingen in de Nederlanden. Hij werd door Karel V naar Brussel gehaald.
Filips II benoemde Willem van Oranje in 1559 tot ‘stadhouder’ van Holland, Zeeland en Utrecht, maar in de jaren daarna kwam hij in een moeilijke situatie terecht: aan de ene kant had hij trouw gezworen aan de Spaanse koning, maar aan de andere kant verzette hij zich tegen diens politieke en religieuze beleid. Uiteindelijk (1564) deed hij dat openlijk in een beroemd geworden rede en was het conflict tussen Filips II en zijn stadhouder een feit. Bij de komst van Alva in 1567 vluchtte hij naar Duitsland. Later vestigde hij zich in Holland, toen dat in 1572 met Zeeland in opstand was gekomen
Zijn ideaal, een vereniging van alle Nederlandse gewesten en een tolerante godsdienstpolitiek, leek met het sluiten van de Pacificatie van Gent (1576) dichtbij, maar het onderlinge wantrouwen bleek te groot.
Filips II deed hem in 1580 in de ban, waartegen Oranje in het geweer kwam in zijn Apologie. Na een eerdere aanslag te hebben overleefd, werd hij in 1584 door Balthazar Gerards in Delft vermoord.
Hij was achtereenvolgens getrouwd met Anna van Buren (overleden 1558), Anna van Saksen (huwelijk ontbonden door echtscheiding), Charlotte de Bourbon (overleden 1582) en Louise de Coligny.