Henri Bergson

(1859-1941) Franse filosoof die in het voetspoor van Schopenhauer een spirituele levensfilosofie ontwikkelde. Het leven is niet met behulp van starre, op de wiskunde steunende begrippen te vatten, en dus niet toegankelijk voor het verstand. Het verstand is slechts een instrument ter beheersing van de levenloze materie. Alleen de intuïtie heeft toegang tot het leven: alleen door het beleven krijgt men inzicht in het leven. De werkelijkheid groeit en ontwikkelt zich vrij op grond van een innerlijke levensdrang (élan vital); dit proces is onomkeerbaar en onherhaalbaar en niet gericht op een of ander vastgesteld doel. De levensdrang beweegt zich niet in de homogene, willekeurig deelbare tijd maar wordt gekenmerkt door duur (durée). Het leven verloopt niet van moment tot moment en is in diepere zin niet te verdelen in verleden en heden, maar is altijd in zijn volle duur present; het is een steeds rijker wordend heden. Net als Schopenhauer geldt Bergson als een literaire filosoof, zijn boeken zijn geschreven in een heldere stijl, die rijk is aan beelden. In 1927 ontving hij de Nobelprijs voor literatuur.