Napoleon Bonaparte

De uit Corsica afkomstige Napoleone Buonaparte (1769-1821) maakte carrière in het Franse leger tijdens de Franse Revolutiem. Vooral zijn optreden tegen een royalistische opstand in 1795 gaf hem groot aanzien. In 1799 werd hij Eerste Consul voor tien jaar, het begin van zijn grote macht. In 1801 werd hij Consul voor het leven nadat hij de oorlogen tegen Oostenrijk en Engeland met succes had beëindigd. Hij kroonde zichzelf in 1804 tot keizer van Frankrijk. Hoewel de democratie daarmee ten einde kwam, werd de klok niet teruggedraaid tot voor de revolutie.
Napoleon voerde diverse hervormingen in, zoals het decimale stelsel en wetgeving in de Code Napoleon. Hij breidde zijn macht steeds verder uit over een groot deel van Europa, waar hij veel verworvenheden van de Verlichting en de revolutie invoerde. Doorslaggevend was zijn overwinning, een jaar na zijn kroning, in 1805, toen hij in de slag bij Austerlitz de Oostenrijkse en Russische legers van de keizers versloeg.
Zijn macht in Europa verviel in de jaren daarna door de economische gevolgen van het door hem ingevoerde continentaal stelsel, dat alle invoer van goederen uit Engeland verbood. Zijn veldtocht naar Rusland in 1812 verliep rampzalig en de daarop volgende veldslag bij Leipzig in 1813 werd voor hem een grote nederlaag. In deze zogeheten ‘Volkerenslag’ streed zijn Grande Armée tegen een overmacht van Rusland, Oostenrijk, Pruisen en Zweden. De grootste veldslag in Europa vóór de Eerste Wereldoorlog.
In 1814 moest hij aftreden en werd hij verbannen naar het eiland Elba in de Middellandse Zee. Maar een jaar later kwam hij van zijn verbanning op Elba terug en wist hij toch weer de steun van het Franse volk te krijgen. Opnieuw bracht hij een groot leger op de been en begon een veldtocht. Deze duurde slechts 100 dagen. In de slag bij Waterloo in België werd hij in 1815 definitief verslagen. Daarna werd hij gevangen gezet op het eiland Sint Helena waar hij zes jaar later stierf.